Toen Bruce Lee in HongKong woonde, kreeg hij les van meester Yip Man, die hem het Vin Tsun-gung fu onderwees. Vin Tsun betekent "loflied voor de lente" en gaat ervanuit dat de beoefenaar altijd zwakker is dan de aanvaller. Vaak wisselde Bruce Lee ook technieken uit met leerlingen van andere stijlen van gung fu. Hij beoefende daarnaast het westerse boxen.
Toen Bruce Lee naar de stad Seatlle in de Verenigde Staten verhuisde om daar te studeren, begon hij in zijn vrije tijd les te geven in gung fu. Na zijn universitaire studie opende hij een eigen trainingscentrum en hij noemde zijn school Jun Fan Gung Fu, dat vrij vertaald "Bruce Lee's kungfu" betekent. Hij gaf daar voornamelijk les in Vin Tsun-gung fu, aangevuld met enkele andere kungfu-stijlen.
Het feit dat hij ook westerse leerlingen had, wekte het misnoegen op van lokale Chinese kungfu leraren. Deze leraren vonden dat de geheimen van kungfu niet aan westerlingen doorgegeven mochten worden. Deze leraren stuurden vervolgens Wong Jack Man naar Lee met het verzoek om te stoppen met lesgeven aan westerlingen. Toen Bruce Lee hiermee niet akkoord ging, daagde Won Jack Mon hem uit tot een gevecht. Bruce Lee nam deze uitdaging aan. Afgesproken werd dat als Bruce Lee dit gevecht zou winnen, hij verder mocht gaan met lesgeven; zo niet dan moest hij zijn school sluiten. In 1964 vond dit gevecht plaats in de trainingsruimte van Bruce Lee's school. Bruce Lee werd de overwinnaar.
Het gevecht met Wong Jack Man zette Bruce Lee aan het denken. De overwinning was namelijk zeer nipt geweest. Ook vond Bruce Lee dat het gevecht te lang geduurd had. Bruce Lee vond dat zijn stijl Ving Tsun een aantal grote beperkingen had. Hij begon de stijl aan te passen en voegde realistische technieken uit andere vechtstijlen toe. Hij zorgde ervoor dat de bewegingen vloeiender werden en meer gericht op het gevecht zelf. Bruce Lee wilde een vechtkunst ontwikkelen waarin de beoefenaar ervan vooral zichzelf kan zijn en zichzelf kan uitdrukken.
Dit alles leidde tot de creatie van een nieuwe gevechtsstijl, die hij jeet kune do noemde, wat vrij vertaald "weg van de onderscheppende vuist" betekent. Het uiteindelijk ontwikkelde jeet kune do bestond uit een combinatie van verschillende vechtstijlen, waar Bruce Lee in zijn leven mee in aanraking was gekomen.
Bruce Lee bestudeerde andere stijlen voor hun zwakheden. Met deze vergaarde kennis bleef hij zijn jeet kune do continu perfectioneren. Hij was een groot fan van Muhammad Ali en gebruikte onderdelen van zijn stoottechnieken. Bruce geloofde dat, zodra je aangevallen werd, je de actie van de aanvaller moest aanvullen. Op deze manier is bijvoorbeeld de kleine, snelle verdediger niet in het nadeel.
Veel van zijn bevindingen schreef Bruce Lee op in een boek. In 1975, na zijn dood, werd dit boek uitgebracht onder de naam Tao of Jeet Kune Do. Dit boek bevat naast een praktische handleiding voor het gevecht ook veel filosofie. Er zijn later diverse boeken over Bruce Lee en jeet kune do geschreven.